Η ήττα στην Αγιά δεν είναι απλώς ένα αποτέλεσμα. Είναι ένα μάθημα για όλους. Για τη Λαμία, για τη διοργάνωση και κυρίως για όσους νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν «κουμάντο» με σφυρίχτρες και χωράφια αντί για γήπεδα.

Γράφει ο Νίκος Μώκος 

Ναι, η Λαμία θα έχανε κάποια στιγμή. Το ρόστερ της είναι περιορισμένο, η κατηγορία σκληρή και γεμάτη παγίδες. Όμως αυτό που συνέβη στην Αγιά δεν ήταν ποδόσφαιρο. Ήταν μια παρωδία. Ένα “γήπεδο” που θύμιζε περισσότερο βοσκότοπο, με κίνδυνο για σοβαρούς τραυματισμούς. Και κάποιος το ενέκρινε. Κάποιος υπέγραψε ότι εκεί μπορεί να παιχτεί αγώνας Γ’ Εθνικής. Αυτό από μόνο του είναι ντροπή για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αγωνιστικά, η Λαμία μπήκε καλύτερα, είχε έλεγχο και κατοχή, χωρίς όμως την τελική ενέργεια. Στην πιο καθοριστική στιγμή του πρώτου μέρους, ο διαιτητής Πέτσας έκανε πως δεν είδε πεντακάθαρο πέναλτι για χέρι του Μπαρούτα μέσα στην περιοχή. Μπροστά στα μάτια του. Αν το έδινε, τώρα θα μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι. Όμως προτίμησε τη “σιωπή”. Και από εκείνη τη στιγμή, το παιχνίδι ξέφυγε.

Οι ποδοσφαιριστές της Λαμίας δεν κατάφεραν να μείνουν ψύχραιμοι στην επανάληψη. Η ψυχολογία επηρεάστηκε, ο εκνευρισμός κυριάρχησε, και ένα στημένο, το μοναδικό κόρνερ ως εκείνη την ώρα για τους γηπεδούχους, έκρινε το ματς. Από εκεί και πέρα, όσο κι αν η Λαμία πίεσε, το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Δεν είχε άλλες λύσεις, δεν είχε φρεσκάδα. Αλλά δεν έχασε μόνο από τον αντίπαλο.

Το πιο εξοργιστικό δεν είναι η ήττα. Είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτή ήρθε. Μια διοργάνωση που υποτίθεται πως ανήκει στην ΕΠΟ, επιτρέπει τέτοιες συνθήκες. Μια διαιτησία που παίζει ρόλο ρυθμιστή αντί για εγγυητή ισονομίας.

Η Λαμία δεν είναι μια ομάδα “της σειράς”. Έχει περάσει οκτώ χρόνια στη Super League, έχει χτίσει τη δική της ιστορία , έχει αφήσει το δικό της αποτύπωμα. Κι αυτό φαίνεται να ενοχλεί. Γιατί στη Γ’ Εθνική, κάποιοι ακόμη λειτουργούν με όρους δεκαετίας ’90: λάσπη, φωνές, και “ό,τι πει ο διαιτητής”.

Η ουσία είναι ότι η Λαμία γνωρίζει την πρώτη της ήττα στο πρωτάθλημα. Και αν κάποιος στα μέσα του Αυγούστου, με όσα προηγήθηκαν το καλοκαίρι, έλεγε ότι η Λαμία θα είναι πρώτη και αήττητη τις πρώτες δέκα αγωνιστικές θα τον έστελναν πιθανότατα σε κάποιον ψυχίατρο. Το dna της ομάδας λόγω της παρουσίας της τα τελευταία χρόνια στην elite του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει αλλάξει. Και είναι ικανό από μόνο του να κάνει τη διαφορά. Σίγουρα αποτελεί extra κίνητρο για κάθε αντίπαλο να την νικήσει.

Όμως οι εκάστοτε διαιτητές οφείλουν να τη σεβαστούν (όπως κάθε ομάδα) και να την προστατέψουν (επίσης όπως κάθε ομάδα) από τέτοια γήπεδα.

Υ.Γ. Ως δημοσιογράφος, προσπαθώ πάντα να είμαι αμερόληπτος. Το ίδιο οφείλει να είναι και ένας διαιτητής. Η κίνηση μου στην ανάπαυλα προς τον διαιτητή της αναμέτρησης που προκάλεσε την έκρηξη των ανθρώπων της Ανθούπολης, ήταν απλά να τον ρωτήσω αν ήθελε να δει ο ίδιος το στιγμιότυπο που είχα στη κατοχή μου από το πέναλτι που ζητούσε η Λαμία. Και ο ίδιος έγνεψε καταφατικά. Χωρίς να του πω τίποτε παραπάνω χωρίς να υπερασπιστώ ούτε να αμφισβητήσω κανέναν. Οτιδήποτε άλλο γράφτηκε ή ειπώθηκε, είναι αποκυήματα φαντασίας.

Υ.Γ.2. Οφείλω ένα δημόσιο ευχαριστώ στον γυμναστή της Λαμίας, Βασίλη Ευαγγελίου, που στάθηκε στο πλευρό μου όταν άνθρωποι της Ανθούπολης κινήθηκαν απειλητικά εναντίον μου. Ήταν ο μόνος.