Δεν έχει πρόβλημα να ζει με μια βαλίτσα στο χέρι, αρκεί να παίζει μπάλα. Δοκίμασε την Ευρώπη, δοκίμασε την Ασία και τη σεζόν που πέρασε προσπάθησε να την… παλέψει παίζοντας στη Νότια Αμερική για χάρη της Χόρχε Βίλστερμαν από τη Βολιβία. Πλέον, δεν βλέπει την ώρα να αλλάξει περιβάλλον και να πέσει… υψομετρικά, καθώς το ποδόσφαιρο στα 4.100 μ. υψόμετρο δεν είναι ακριβώς διαστημικό. Είναι… τυραννικό!

Συν ότι το φαγητό δεν έχει καμία σχέση με τη (Νότια) Ευρώπη ή ακόμη και την Ασία, όπου έπαιξε παλιότερα ο Βραζιλιάνος φορ.

«Μου έριξαν την ιδέα της Χόρχε Βίλστερμαν, την οποία και ήξερα. Είναι η ομάδα με τους περισσότερους οπαδούς στην Κοτσαμπάμπα και η δεύτερη με τους περισσότερους τίτλους στη Βολιβία. Έκανα την αναζήτησή μου στο ίντερνετ και έμαθα ότι εκεί είχε παίξει κάποτε ο Ζαϊρζίνιο. Και είπα… Γιατί, όχι; Ας δούμε τι μπορεί να γίνει και εκεί. Πρόσφεραν καλά χρήματα και άνοιγαν νέα πρόκληση στην καριέρα μου. Κι έτσι βρέθηκα στη Βολιβία», λέει ο Μπιανκόνι ως προς το (σχετικά) εύκολο κομμάτι της επαγγελματικής του επιλογής.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα πέρασε στο… κυρίως πιάτο, που ήταν πραγματικό δηλητήριο. Κυριολεκτικά μιλώντας, γιατί το φαγητό τον έστειλε στο νοσοκομείο για μέρες!

«Κάθε χώρα έχει θετικά, έχει και αρνητικά. Είναι πώς το βλέπει κανείς… Στη Βολιβία, για παράδειγμα, το φαγητό είναι τεράστιο πρόβλημα. Πήγα τρεις φορές στο νοσοκομείο μέσα σε λίγους μόνο μήνες. Εδώ δεν έχει McDonalds και τους ξένους είναι πρόβλημα. Ούτε το νερό πίνεται… Μόνο μπουκάλια από σούπερ μάρκετ. Μόνο! Αλλιώς, θέτεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο.

Την πρώτη φορά που έπαθα δηλητηρίαση, το τιμ της ομάδας μού έδωσε ολόκληρες κούτες από χάπια, που δεν έκαναν τίποτα. Αναγκάστηκα να πάω νοσοκομείο… Απίστευτη εμπειρία», λέει ο Μιγκέλ που δεν θα πρότεινε, σίγουρα, κάποιο καλό εστιατόριο, αν τον ρωτούσαν κάτι για την πόλη που διέμενε έως και τα τέλη Μαΐου.

«Στο Ποτόσι δεν αναπνέεις, πώς μπορείς να παίξεις;»

Το φαγητό, όμως, δεν είναι η μοναδική τραυματική εμπειρία για τον Μπιανκόνι. Οι λόγοι, για να αφήσει τη Βίλστερμαν, αν και είχε θετική χρονιά (28 συμμετοχές, 6 γκολ) ήταν περισσότεροι.

«Πώς μπορούν και παίζουν μπάλα στη Βολιβία; Θυμάμαι όταν πήγαμε στο Ποτόσι, που βρίσκεται σε υψόμετρο 4.100 μ. Στη Λα Παζ παίξαμε στα 3.900 μέτρα. Εμείς οι Βραζιλιάνοι, είναι αδύνατον να αντέξουμε. Οι ντόπιοι έπαιζαν να μη συμβαίνει τίποτα… Χάσαμε 1-0, αλλά ήταν το λιγότερα. Τρέχεις, χωρίς να αναπνέεις! Έπαιξα χάλια και, σε κάποια στιγμή ρώτησαν έναν αντίπαλο: Καλά, πώς αντέχεις και τρέχεις πάνω-κάτω; Σκέψου ότι κάποιες ομάδες ταξιδεύουν εκεί για το Λιμπερταδόρες. Δεν θέλω να παίξω ξανά υπό τέτοιες συνθήκες. Είναι καταστροφικό για τον οργανισμό».

Από την άλλη, υπήρχαν και… θετικά ως προς τον τρόπο ζωής εκεί, αλλά όχι αρκετά, για να τον βάλουν σε πειρασμό παραμονής.

«Η Κοτσαμπάμπα είναι καλή πόλη. Η γυναίκα μου με τον γιο μου είχαν τα πάντα. Το θέμα είναι ότι πρόκειται για χώρα με μεγάλη φτώχεια, πρόβλημα που δεν τον έχει, προφανώς, μόνο η Βολιβία. Απλώς, εδώ το 10% περνά καλά και το υπόλοιπο 90% δεν έχει ούτε για τα βασικά. Γι’ αυτό και υπάρχουν υψηλοί δείκτες εγκληματικότητας. Εμείς, ως ποδοσφαιριστές έχουμε καλύτερη ζωή και το εκτιμούμε, βλέποντας τι συμβαίνει γύρω μας».

Τα λεφτά έφεραν προσωρινά την ευτυχία στον Μπιανκόνι, αλλά αν γνώριζε το… μέλλον, ίσως και να σκεφτόταν πού θα υπογράψει. Οι ομάδες στη Βολιβία δίνουν πολλά χρήματα, αλλά δεν το περιβάλλον δεν είναι και το πιο ελκυστικό για έναν ξένο.

Το τηλεφώνημα του Παύλου Μυροφορίδη

Ο Παύλος Μυροφορίδης, ο οποίος πριν λίγο καιρό έφυγε από τη ζωή, μόλις στα 43 του χρόνια, ήταν εκείνος που είχε φέρει τον Μπιανκόνι στην Ελλάδα.

«Μου είχε τηλεφωνήσει, όταν βρισκόμουν Βραζιλία. Μου είπε ότι ξέρει πως είμαι καλός παίκτης και με θέλει στην Καρδίτσα και ήταν από τους βασικούς λόγους που υπέγραψα. Όσα άκουσα από εκείνον ήταν αρκετά, για να με κάνουν να έρθω και πάλι στην Ελλάδα. Αγαπούσε παθιασμένα το ποδόσφαιρο. Πραγματικά λυπηρό ότι έφυγε από τη ζωή τόσο νέος. Στεναχωρήθηκα, όταν το έμαθα. Εύχομαι κουράγιο στην οικογένειά του».

«Ο γιος μου γεννήθηκε στη Λαμία, η κόρη μου θέλω να δει την Ελλάδα»

Ο Μπιανκόνι, μαζί με την οικογένειά του, δεν το έχουν σε τίποτα να ξαναπακετάρουν και να μπουν στο αεροπλάνο με προορισμό την Ελλάδα, αρκεί να…

«Το πρώτο που επιζητώ είναι η συνέπεια στις πληρωμές. Δεν έρχομαι για διακοπές, ώστε να μη με απασχολεί. Η εμπειρία μου με τις ομάδες ήταν γενικά καλή, με κάποιες μόνο εξαιρέσεις. Όμως, έρχομαι, για να κερδίζω και όχι για να κάθομαι.

Ο γιος μου Μπέντζαμιν είναι 3 ετών και γεννήθηκε όταν έπαιζα στη Λαμία. Θα ήθελα να τον φέρω και πάλι στην Ελλάδα, όπως και τη νεογέννητη κόρη μου, Άννα, που ξέρω ότι θα της αρέσει. Ο λόγος που φύγαμε με τη σύζυγό μου, Ντανιέλι, για Βολιβία ήταν καθαρά οικονομικός. Βλέπαμε ότι στην Ελλάδα είχε καθυστερήσεις και κάποιοι δεν κρατούσαν τον λόγο τους.

Θα ήθελα φέτος να γυρίσουμε, ωστόσο δεν εξαρτάται από εμάς. Ό,τι και να γίνει, όμως, υπεραγαπάμε την Ελλάδα και ειδικά τα Χανιά. Νομίζω είναι η καλύτερη περιοχή της χώρας».