Η αθλητική διαδρομή του μέχρι πρότινος προπονητή της Λαμίας, δεν είναι από αυτές που λες ότι είναι επενδυμένες από χρυσόσκονη. Κάθε άλλο! Μεγαλωμένος στις γειτονιές του Πειραιά, μέλος φτωχικής οικογένειας επιχείρησε μέσω του αθλητισμού να κυνηγήσει τα όνειρά του και να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο για τον ίδιο και τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Σκληρός αμυντικός, όπως τον έμαθε να είναι η ίδια η ζωή για να αναχαιτίζει τα προβλήματα που επιχειρούσαν να τον ντριμπλάρουν και να τον σωριάσουν στο έδαφος, χρειάστηκε να πατήσει για τα καλά την τέταρτη δεκαετία της ζωής του για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να αγωνιστεί στα μεγάλα σαλόνια της Α’ Εθνικής.

Στα άλμπουμ των παιδικών μας χρόνων, άλλωστε, σε πιο πολλά χαρτάκια εμφανίζεται με τη φανέλα της Δόξας Βύρωνα (στις συλλογές των ομάδων της Β’ Εθνικής) και λιγότερο με εκείνη της Προοδευτικής, με την οποία έγινε περισσότερο γνωστός στο ευρύ κοινό.

Ο ποδοσφαιριστής Σάββας Παντελίδης έρχεται να μας ξεναγήσει στον σκληρό κόσμο του ποδοσφαίρου που βρίσκεται πίσω από τους προβολείς της δημοσιότητας. Σε έναν πολλές φορές αδυσώπητο κόσμο που μαθαίνει να ζει και να επιβιώνει στη σκιά των «μεγάλων δυνάμεων» του ελληνικού αθλητισμού. Και το δικό του χαρτάκι στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό!

Photo Credits: Κλόντιαν Λάτο | Eurokinissi

Να ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας από τα… κυριολεκτικά πρώτα βήματα της ζωής σου. Που γεννήθηκες;

Γεννήθηκα στη Νίκαια και ουσιαστικά έζησα και ζω όλη μου τη ζωή στη Νίκαια, όταν φυσικά δεν έχω υποχρεώσεις ως προπονητής σε κάποια ομάδα.

Άρα να υποθέσω ότι στη Νίκαια ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο.

Ναι αλλά δεν το έκανα από μικρός. Αντιθέτως θα έλεγα ξεκίνησα σχετικά μεγάλος να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο.

Που ήταν η πρώτη σου επαφή με το άθλημα;

Ήταν στον Ιωνικό, όπου είχα πάει 13 ετών. Όμως εκεί έγινε κάτι που δεν μου άρεσε. Ήμουν ο μικρότερος στην ομάδα, γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ξεχωριστές ομάδες για κάθε ηλικία. Ήταν η πρώτη ομάδα και η ερασιτεχνική. Όταν πήγα εγώ εκεί και ήμουν 13 ετών, υπήρχαν παιδιά που ήταν μεγαλύτερα από εμένα, ακόμα και 5-6 χρόνια. Όπως καταλαβαίνεις στις προπονήσεις δεν πήγαινα καλά και ουσιαστικά δεν το ευχαριστιόμουν. Έτσι αποφάσισα να σταματήσω.

«Ο Παναγιώτης Γιαννάκης με πίστευε και στα 17 μου με είχε ανεβάσει στην πρώτη ομάδα της Προοδευτικής»

Μισό λεπτό. Λες ότι αποφάσισες να σταματήσεις, αλλά τελικά έγινες επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Είναι μεγάλη ιστορία.

Ναι αλλά αυτές τις ιστορίες ψάχνουμε εμείς στο sportday.gr

Όταν έφυγα από τον Ιωνικό, πήγα και έπαιξα μπάσκετ στην Προοδευτική.

Σοβαρά τώρα;

Σοβαρότατα. Μάλιστα δεν έπαιξα απλά μπάσκετ, αλλά είχα και προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος με είχε αξιολογήσει και έφτασα στα 17 μου να είμαι στην πρώτη ομάδα της Προοδευτικής.

Τι έγινε και δεν συνέχισες στο μπάσκετ, αλλά επέστρεψες στο ποδόσφαιρο;

Όπως σου είπα ο Παναγιώτης Γιαννάκης με είχε ανεβάσει στην πρώτη ομάδα, και έφτασα να παίζω και σε κλιμάκιο της Εθνικής με προπονητή τον Ντουκσάιρ. Μάλιστα σε ένα ματς μάρκαρα και τον Γάσπαρη και τον είχα αφήσει… άποντο. Ο Γιαννάκης όμως έφυγε από την Προοδευτική στη συνέχεια. Ο νέος προπονητής που ήρθε, ο Τοσκούνογλου, δεν ήθελε να έχει μικρούς με αποτέλεσμα να ζητήσει να επιστρέψουμε όλοι στην εφηβική ομάδα. Εμένα αυτό δεν μου άρεσε και έτσι αποφάσισα να σταματήσω το μπάσκετ και να επιστρέψω στο ποδόσφαιρο.

Από που έκανες λοιπόν το restart;

Ξεκίνησα από χαμηλά. Χαμηλότερα δεν γίνονταν. Ξεκίνησα από την Γ’ Πειραιά και η ομάδα μου ήταν ο Πρωτέας. Επειδή τόσα χρόνια έκανα μπασκετική προπόνηση είχα πάρει κιλά και έπρεπε να αλλάξει και το σώμα μου. Παράλληλα όμως δούλευα και σε εργοστάσιο. Έτσι αναγκάστηκα να κάνω διπλές προπονήσεις και παράλληλα να δουλεύω.

Ποιο ήταν το πρόγραμμά σου, για να καταλάβω.

Σηκωνόμουν στις 05:00 το πρωί και στις 05:30 πήγαινα για τρέξιμο. Στις 06:30 έπιανα δουλειά στο εργοστάσιο και το απόγευμα έκανα προπόνηση με την ομάδα. Έτσι κατάφερα να χάσω δέκα κιλά και σε ένα μόλις χρόνο να πάρω μεταγραφή από την Γ’ Πειραιά και να πάω στη Χαλκηδόνα.

«Σηκωνόμουν στις 05:00 το πρωί και στις 05:30 πήγαινα για τρέξιμο. Στις 06:30 έπιανα δουλειά στο εργοστάσιο και το απόγευμα έκανα προπόνηση με την ομάδα. Έτσι κατάφερα να χάσω δέκα κιλά και σε ένα μόλις χρόνο να πάρω μεταγραφή από την Γ’ Πειραιά και να πάω στη Χαλκηδόνα»

Αυτή ήταν η πρώτη σου επαφή με την Χαλκηδόνα.

Ναι ήταν η πρώτη επαφή και έμεινα εκεί 2 χρόνια. Τότε ήρθε μια ομάδα που ήθελε να πρωταγωνιστήσει στον Πειραιά. Ήταν οι Νέοι Ευγενείας και πρόεδρος ήταν ο Μάκης Ζουμπουλίδης, ο οποίος αργότερα πήρε τον Εθνικό. Έδωσε ένα εντυπωσιακό για τα δεδομένα της κατηγορίας ποσό, κοντά στα 2 εκατομμύρια δραχμές τότε και με πήρε στην ομάδα του.

Είχες κάνει τόσες μεταγραφές και ακόμα σε επαγγελματική κατηγορία δεν είχες παίξει.

Αυτό ούτως ή άλλως έγινε πολύ αργότερα. Μετά τους Νέους Ευγενείας ακολούθησε ο Άρης Νικαίας. Ήμουν πλέον 23 ετών και όταν πήγα παίζαμε στην Δ’ Εθνική. Την τρίτη χρονιά όμως καταφέραμε να ανεβούμε στη Γ’ Εθνική. Εκεί έκανα καλές εμφανίσεις και μάλιστα εκείνη τη χρονιά βραβεύτηκα από τον ΠΣΑΤ ως ο καλύτερος παίκτης του Νοτίου ομίλου.

Ο Σάββας Παντελίδης εν δράσει σε αναμέτρηση Δόξας Βύρωνα – Απόλλωνα Καλαμαριάς τον Οκτώβριο του 1991, για το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής.

Η διάκριση αυτή αποτέλεσε και το εισιτήριο για να πας στη Δόξα Βύρωνα;

Ναι ήμουν τυχερός. Η Δόξα έπαιζε στον ίδιο όμιλο με εμάς και μάλιστα λόγω προγράμματος έπαιζε πάντοτε με τον αντίπαλο που είχαμε παίξει εμείς την προηγούμενη αγωνιστική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έρχονται άνθρωποί της στο γήπεδο για να δουν τον προσεχή τους αντίπαλο, αλλά παράλληλα να σημειώσουν και το όνομά μου. Έτσι στο τέλος της χρονιάς ήρθε και η πρόταση και έγινα επαγγελματίας στα 26 χρόνια μου.

«Στην πρώτη μου επαγγελματική προετοιμασία με τη Δόξα Βύρωνα γυρίσαμε από το βασικό στάδιο και ένιωθα ότι δεν με κρατάνε τα πόδια μου. Ζήτησα να φύγω…»

Άργησες αλλά τα κατάφερες τελικά.

Προπονητής στη Δόξα τότε ήταν ο Δημήτρης Θεοφάνης και με πήρε φυσικά στην προετοιμασία. Τι να σου λέω; Εγώ δεν είχα κάνει ποτέ επαγγελματική προετοιμασία και μου φάνηκε, όχι απλά βουνό, αλλά κάτι παραπάνω. Όταν γυρίσαμε από το βασικό στάδιο, ένιωθα ότι δεν με κρατάνε τα πόδια μου. Τότε ήταν που ζήτησα να φύγω από την ομάδα, αλλά έπεσαν επάνω μου τα έμπειρα παιδιά, όπως ο Καραμίχαλος και ο Κασδοβασίλης και με έπεισαν να μείνω και να κάνω υπομονή. Έτσι έμεινα και για πρώτη φορά στην καριέρα μου πήρα λεφτά από το ποδόσφαιρο. Μέχρι τα 26 μου δεν είχα πάρει τίποτα.

Ο Σάββας Παντελίδης (με το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Δόξας Βύρωνα) κατά τη διάρκεια αγώνα κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό τον Ιανουάριο του 1996.

Εκείνη την εποχή πρόεδρος στη Δόξα ήταν ο Στάικος.

Ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να μείνω έξι χρόνια στην ομάδα. Ήταν κύριος με όλα τα γράμματα της λέξης κεφαλαία. Θυμάμαι όταν είχα σπάσει το πόδι μου, οι γιατροί έλεγαν ότι δεν θα μπορέσω να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο. Εγώ όμως κατάφερα και γύρισα στους 5,5 μήνες. Σε αυτό βέβαια μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο ίδιος ο Στάικος ο οποίος για μένα ήταν σαν πατέρας μου. Ότι μου έλεγε, αυτό μου έδινε και είχαμε φτάσει στο σημείο στις ανανεώσεις των συμβολαίων, ουσιαστικά εγώ να βάζω υπογραφή σε ένα λευκό χαρτί. Ήξερα ότι δεν θα με ρίξει.

Η Δόξα Βύρωνα ήταν μια ομάδα τότε, με καλούς παίκτες αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει και την υπέρβαση.

Ναι γιατί ποτέ δεν ήταν μια ομάδα που να φτιάχτηκε για να κάνει την υπέρβαση. Για να πάρει την άνοδο στην επόμενη κατηγορία. Ήταν μια ομάδα που έπαιζε καλό ποδόσφαιρο, αλλά που δεν ήταν αυτοσκοπός της η άνοδος.

Πέρασες καλά χρόνια στη Δόξα, αλλά τελικά έφυγες.

Έφυγα γιατί μου είπε ο Στάικος να φύγω. Όταν είχε αρρωστήσει και δεν θα συνέχιζε στην ομάδα, μου είπε: “Σάββα ήρθε η ώρα να φύγεις. Εγώ θα τη δώσω την ομάδα και δεν θα είναι καλές οι συνθήκες για σένα”. Έτσι πήρα την απόφαση και έφυγα για την Προοδευτική.

«Δεν είχα την ποιότητα για να αγωνιστώ στην Α’ Εθνική, αλλά η σκληρή δουλειά με βοήθησε να τα καταφέρω»

Με την Προοδευτική κατάφερες να παίξεις και στην Α’΄Εθνική και μάλιστα σε ηλικία 32 ετών.

Ναι και αυτό μπορεί να γίνει μάθημα και σε νέα παιδιά, ότι δεν πρέπει να θεωρούν κάτι δεδομένο και ότι μόνο με τη δουλειά θα μπορέσουν να πετύχουν πράγματα. Εγώ έπαιξα ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο της χώρας σε ηλικία 32 ετών. Έγινα ουσιαστικά επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στα 26 μου χρόνια. Ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάς και ποτέ δεν πρέπει να απογοητεύεσαι.

Ο Σάββας Παντελίδης αγκαλιά με τον τεράστιο Κριστόφ Βαζέχα μετά το τέλος αναμέτρησης Παναθηναϊκού – Προοδευτικής για την Α’ Εθνική, τον Φεβρουάριο του 1999.

Πως σου φάνηκε τότε η Α΄Εθνική;

Κακά τα ψέματα, δυσκολεύτηκα και δυσκολεύτηκα πολύ. Δεν είχα την ποιότητα για την κατηγορία, όμως από την άλλη πλευρά δούλευα και δούλευα πολύ. Είχα τη γρήγορη και σωστή σκέψη και μπορούσα να αντισταθμίσω το γεγονός ότι δεν ήμουν γρήγορος ή ότι δεν είχα καλό ρυθμό. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να τα δουλέψεις από μικρός. Στα 32 σου δεν μπορείς για παράδειγμα να γίνεις πιο γρήγορος.

Με την Προοδευτική όμως κατάφερες να ζήσεις καλές στιγμές και έμεινες μια πενταετία εκεί.

Έμεινα 5 χρόνια, όντως και ουσιαστικά σταμάτησα στα 37 μου, γιατί ένιωθα ότι πλέον δεν μπορούσα να ακολουθήσω την ομάδα. Έπαιζα την Κυριακή και προπόνηση μπορούσα να ξανακάνω την Τετάρτη. Έτσι αποφάσισα να σταματήσω.

Ο Σάββας Παντελίδης πανηγυρίζει με τους συμπαίκτες του την εξασφάλιση της παραμονής στην Α’ Εθνική, μετά το τέλος του αγώνα της Προοδευτικής με τη Βέροια τον Μάιο του 1998.

Από τους παίκτες που συνάντησες στην Προοδευτική, ποιος σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση;

Συνεργάστηκα με παίκτες όπως ο Αλ Τζάχερ, ο Μακόρ, ο Μπαγιαζίτ αλλά φυσικά και ο Προτάσοφ. Ο Όλεγκ ήταν εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, που είχε ζήσει μεγάλα πράγματα στην καριέρα του, αλλά ταυτόχρονα ήταν και τόσο απλό παιδί.

«Ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα γινόμουν προπονητής. Απλά λόγω της έλλειψης προσόντων που είχα ως παίκτης, προσπαθούσα να διαβάζω περισσότερο τα παιχνίδια»

Πάμε τώρα να πούμε και την ιστορία για το πως έγινες προπονητής.

Με περιπέτεια και εδώ. Να σου πω την αλήθεια, δεν το είχα πιστέψει ποτέ ότι θα γίνω προπονητής. Στη Δόξα Βύρωνα βέβαια, ο Θεοφάνης μου είχε πει σε ανύποπτη στιγμή ότι μια μέρα θα γίνω προπονητής. Λόγω της έλλειψης προσόντων που είχα ως παίκτης, προσπαθούσα να διαβάζω τα παιχνίδια. Ταυτόχρονα μου άρεσε να γράφω. Να κρατάω σημειώσεις. Έτσι για παράδειγμα ήξερα ποια προπόνηση μου ταίριαζε περισσότερο, καθώς έβλεπα τον εαυτό μου πως απέδιδε την Κυριακή.

Αυτό από μόνο του δεν σε κάνει προπονητή όμως.

Φυσικά και άλλωστε δεν έγινα αμέσως προπονητής. Μόλις τελείωσα την καριέρα μου, σε ηλικία 37 ετών, δεν είχα τέτοια πρόθεση. Τότε ήταν όπου μετά από μερικούς μήνες, μου έγινε η πρόταση από την Χαλκηδόνα να αναλάβω χρέη τιμ μάνατζερ. Μετά από 2,5 μήνες, ο τότε προπονητής ο Βαγγέλης Βουρούκος έφυγε και στη θέση του ήρθε ο Γιώργος Παράσχος. Όταν ήρθε λοιπόν, εγώ τον ενημέρωσα για τα πάντα και προφανώς του άρεσε, οπότε μετά από 10 ημέρες μου έκανε την πρόταση για να αναλάβω ως βοηθός του.

Ο Σάββας Παντελίδης στο πλευρό του Γιώργου Παράσχου στο γλέντι για την άνοδο της Χαλκηδόνας στην Α’ Εθνική, τον Μάιο του 2003.

Δίπλα του “θήτευσες” και αποφάσισες να γίνεις προπονητής.

Μετά από 3 χρόνια ως βοηθός ήθελα πράγματι να πάω κάπου και να γίνω εγώ πρώτος προπονητής. Ξεκίνησα πάλι από χαμηλά και ξέρεις, όταν ξεκινάς από εκεί, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανέβεις κατηγορία. Αυτές οι μικρές κατηγορίες, μπορεί να σε κρατήσουν για πάντα. Όμως τα κατάφερα. Μετά από 7 μήνες που δεν είχα τίποτα, όταν πήρα την απόφαση να σταματήσω από βοηθός, ανέλαβα την ΑΕ Μοσχάτου στη Δ΄Εθνική. Μάλιστα να σου πω ότι μόνο από τη Δ’ δεν κατάφερα να πανηγυρίσω άνοδο. Σε όλες τις άλλες κατηγορίες το κατάφερα.

Πως ήταν η πορεία σου;

Πήγα στη Θρασύβουλο, όπου για έναν πόντο χάσαμε την άνοδο και στη συνέχεια στα Τρίκαλα, όπου ανεβήκαμε από την Γ’ στη Β’ Εθνική. Ακολούθησε ο Πανθρακικός με τον οποίο πανηγύρισα την άνοδο στην Α’ Εθνική. Πέρασα από Γιάννενα και Λιβαδειά και ήρθε η ώρα του Ηρακλή. Εκεί έζησα απίστευτες καταστάσεις. Παλεύαμε μόνοι μας και με 5 νίκες στον δεύτερο γύρο, καταφέραμε να μείνουμε στην κατηγορία, αλλά πέσαμε στα χαρτιά.

“Γύρισα σπίτι, η τηλεόραση έπαιζε ρεπορτάζ με το όνομα μου να εμπλέκεται στα στημένα παιχνίδια και βρήκα τη μητέρα μου νεκρή… Ποτέ δεν έμαθα αν πέθανε από τη στεναχώρια της”.

Σε αυτό το διάστημα βίωσες την χειρότερη στιγμή της ζωής σου.

Ναι το 2011 ήμουν σε μια καφετέρια και χτύπησε το τηλέφωνο και με ενημέρωσαν ότι το όνομά μου εμπλέκεται στο φάκελο με τα στημένα παιχνίδια. Όταν πήγα εκεί στον εισαγγελέα, μου είπε: “Εσύ τι θέλεις εδώ”; Από λάθος κάποιου είχε αναφερθεί το όνομά μου. Όταν γύρισα σπίτι στην τηλεόραση έπαιζε ρεπορτάζ με το όνομά μου και βρήκα τη μητέρα μου νεκρή. Δεν ξέρω αν έφυγε από τη στεναχώρια της γι αυτό που έβλεπε στην τηλεόραση. Φυσικά το 2016 με ενημέρωσαν επίσημα ότι κανένα θέμα δεν υπάρχει με εμένα και δεν έχω καμία σχέση με τα στημένα παιχνίδια.

Μετά όμως ήρθαν τα καλύτερα.

Όντως ξεκίνησα με τον Αστέρα, όπου πήγα 5 αγωνιστικές πριν το τέλος και στη συνέχεια κάναμε μια ονειρεμένη χρονιά. Βγήκαμε στην Ευρώπη και παίξαμε με την Χιμπέρνιαν, αλλά αποκλειστήκαμε. Τον Οκτώβρη λύσαμε τη συνεργασία μας, αλλά μόνο καλά έχω να θυμάμαι από τον Αστέρα.  Μάλιστα τότε ήταν που παίκτες όπως ο Κώτσιρας, ο Δουβίκας και ο Κυριακόπουλος έπαιξαν, με αποτέλεσμα να κάνουν τώρα καριέρα.

«Στον Άρη ένιωσα για πρώτη φορά τι θα πει ομάδα με κόσμο και πίεση»

Επόμενος σταθμός ήταν ο Άρης.

Στον Άρη ένιωσα για πρώτη φορά τι θα πει ομάδα με κόσμο και πίεση. Ξεκινήσαμε καλά με νίκη κόντρα στον ΟΦΗ, όπου χάναμε στις καθυστερήσεις 2-1 και σε 80 δευτερόλεπτα το γυρίσαμε σε 2-3! Όμως η συνέχεια δεν ήταν καλή. Εκεί ήταν που άλλαξα τις προπονήσεις με αποτέλεσμα κάπως έτσι να έρθει και ο αποκλεισμός από τον Εργοτέλη στο κύπελλο. Τι να σου πω. Το πήρα πολύ βαριά και μάλιστα δεν κυκλοφορούσα ούτε στην πόλη από την ντροπή μου.

«Μετά τον αποκλεισμό του Άρη από τον Εργοτέλη στο κύπελλο το πήρα πολύ βαριά και μάλιστα δεν κυκλοφορούσα ούτε στην πόλη από την ντροπή μου!»

Ακολουθούσε ένα παιχνίδι με την Ξάνθη, όπου ήξερα πως αν δεν το κερδίσω, τότε θα φύγω. Δεν χάσαμε και δεν έφυγα και από εκείνο το σημείο και μετά άρχισε μια ξέφρενη πορεία που χαιρόμουν την ομάδα μου. Κάπως έτσι βγήκαμε στην Ευρώπη και παίξαμε με την ΑΕ Λεμεσού, ενώ μετά έγιναν τα περίφημα παιχνίδια με τη Μόλντε. Καταφέραμε να πάμε στην παράταση, αλλά αποκλειστήκαμε. Αν είχαμε προκριθεί τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Στη συνέχεια δεν κερδίσαμε τον ΟΦΗ και τον Βόλο, με αποτέλεσμα να ζητήσω να γίνουν κάποια πράγματα, που δεν έγιναν. Δεν το χειρίστηκα κι εγώ καλά το θέμα και έτσι σταμάτησε η συνεργασία μας.

Στον Ατρόμητο τι έγινε;

Απλά θα σου πω ότι δεν βρήκαμε τη χημεία. Αλλά θα πρέπει επίσης να πως ότι δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. Όταν κάτι δεν πάει καλά, φταις κι εσύ.

Με τη Λαμία φέτος;

Δεν “περπάτησε η φάση”. Δεν ταιριάξαμε…

Ο Σάββας Παντελίδης ξεφυλλίζει το βιβλίο της ζωής του με τη βοήθεια του συντάκτη του sportday.gr, Γιώργου Μπιτσικώκου.