Αυτό που συνέβη στην Αγιά δεν ήταν ατυχία ούτε συγκυρία, ούτε “έλλειψη γηπέδων”. Ήταν μελετημένο έγκλημα. Μια προμελετημένη απόφαση που είχε έναν και μόνο στόχο: να αναγκάσει τη Λαμία να παίξει σε ακατάλληλο γήπεδο, σε έναν αγώνα που από το πρώτο λεπτό έμοιαζε καταδικασμένος να ξεφύγει από κάθε έννοια ποδοσφαίρου.

Γράφει ο Νίκος Μώκος / Αποκλειστικά για το Lamiara.gr

Η Ανθούπολη είχε κανονικά το γήπεδό της στη Φιλιππούπολη. Εκεί όπου έπαιξε τελευταία φορά στις 27 Οκτωβρίου απέναντι στον Άρη Φιλιατών. Μόλις λίγες μέρες μετά, ανακοινώθηκε πως το γήπεδο “μπαίνει σε επανασπορά” και ξεκίνησαν οι εργασίες. Επανασπορά, δηλαδή σπορά νέου χλοοτάπητα.

Και τώρα, μόλις είκοσι μέρες μετά, κάποιοι έκριναν ότι το χορτάρι είναι “έτοιμο”. Ποιοι ακριβώς; Με ποια επιστημονική βάση; Γιατί όποιος έχει στοιχειώδη γνώση, ξέρει πως ο σπόρος σε 20 μέρες ούτε φυτρώνει σωστά, ούτε ριζώνει, ούτε αντέχει πατήματα. Θέλει τουλάχιστον έξι με οκτώ εβδομάδες για να σταθεροποιηθεί. Άρα το γήπεδο της Φιλιππούπολης δεν ήταν ποτέ πραγματικά “εκτός” απλώς δηλώθηκε έτσι.

Κι όμως, αντί να ζητηθεί αναβολή ή να βρεθεί αξιοπρεπής λύση, η ομάδα μεταφέρθηκε στην Αγιά. Σε έναν αγωνιστικό χώρο που θύμιζε περισσότερο βοσκότοπο παρά γήπεδο Γ’ Εθνικής. Το αποτέλεσμα; Ένα παιχνίδι χωρίς ρυθμό, με μπάλα που αναπηδούσε απρόβλεπτα και με κάθε πάτημα να κρύβει κίνδυνο τραυματισμού. Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο είναι κοροϊδία με σφραγίδα.

Και για να ολοκληρωθεί το «σενάριο», ήρθε η τραγική διαιτησία του Πέτσα. Ένα πέναλτι μαρς στο πρώτο μέρος, μπροστά στα μάτια του, αγνοήθηκε προκλητικά. Η ισορροπία του αγώνα χάθηκε, η ψυχολογία άλλαξε, και το αποτέλεσμα κρίθηκε όχι μέσα στο γήπεδο  αλλά μέσα από αποφάσεις και επιλογές ανθρώπων που δεν τίμησαν τη σφυρίχτρα τους.

Ας είμαστε ξεκάθαροι: 

Αυτό δεν ήταν “σύμπτωση”, ήταν οργανωμένη τακτική. Μια αλλαγή γηπέδου που έγινε επί τούτου, για να στερηθεί η Λαμία τα βασικά: έναν σταθερό αγωνιστικό χώρο, ίσους όρους, και ασφάλεια παικτών. Όταν μια διοργάνωση επιτρέπει τέτοια τεχνάσματα, όταν υπογράφονται άδειες καταλληλότητας για γήπεδα που ακόμη “φυτρώνουν”, τότε δεν μιλάμε για ποδόσφαιρο. Μιλάμε για σκηνοθετημένη παρωδία.

Η Λαμία πλήρωσε το τίμημα της σοβαρότητάς της. Γιατί φαίνεται πως στο πρωτάθλημα αυτό, όποιος δουλεύει επαγγελματικά, όποιος τιμά το παιχνίδι, γίνεται στόχος. Όσο όμως υπάρχουν τέτοιες μεθοδεύσεις, άλλο τόσο θα μεγαλώνει και η αποφασιστικότητα αυτής της ομάδας να αποδεικνύει στο γήπεδο όποτε υπάρχει πραγματικό γήπεδο ποιος αξίζει τον σεβασμό.

Υ.Γ. Σε είκοσι μέρες δεν δένει χλοοτάπητας. Σε είκοσι μέρες δένουν μόνο συμφέροντα. Και όσο αυτά υπερισχύουν της λογικής, το ελληνικό ποδόσφαιρο θα παραμένει βουτηγμένο στο βούρκο εκεί όπου κάποιοι θέλησαν να σύρουν και τη Λαμία.