Είναι της…μοδός στα social media να ανατρέχουμε στο παρελθόν τις ημέρες της καραντίνας, κι έτσι θυμήθηκα πως παίζαμε ποδόσφαιρο μικροί. Γιατί κάθε αθλητικός συντάκτης είναι ένας…αποτυχημένος ποδοσφαιριστής που δεν τα κατάφερε στον αγωνιστικό χώρο και τώρα «τρέχει» στο στίβο της ενημέρωσης.

Σας παραθέτω τις αναμνήσεις μου και ίσως κάποιοι να έχουν τα ίδια βιώματα και τις ίδιες εικόνες από την παιδική ηλικία τους. Αρκεί να είναι 40+ και να πρόλαβαν το καρμπόν στο ΠΡΟ-ΠΟ και τη βελόνα στο ραδιόφωνο, όταν τα μεσημέρια της Κυριακής έψαχνα απεγνωσμένα στα μεσαία του ραδιοφώνου να ακούσω μετάδοση από την ΕΡΑ ΣΠΟΡ και συνήθως έκανε παρεμβολή ένας…Άραβας!

«Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα» τραγουδούσαν οι ZIΓΚ-ΖΑΓΚ. Οπότε για να μπούμε στη χρονοκάψουλα και να γυρίσουμε στην αλάνα πριν από περίπου 30 χρόνια…

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΑΙΚΤΩΝ, ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ, ΟΠΩΣ Η ΑΓΓΛΙΑ

Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ήταν να «μαζευτούμε». Δηλαδή να βρεθούν άτομα για να συμπληρώσουμε δύο ομάδες. Μην φανταστείτε ενδεκάδες. Αν δεν έβγαινε για «διπλό» το ρίχναμε στο μονό με τη μεγάλη ποδοσφαιρική εφεύρεση «στα τρία κόρνερ πέναλτι».

Το Σάββατο ήταν η αγαπημένη μας ημέρα. Όχι η Κυριακή, γιατί ξεκινούσε το διάβασμα για τη Δευτέρα. Σάββατο πρωί λοιπόν ξεκινούσαμε από σπίτι σε σπίτι το…παιδομάζωμα. Φυσικά δεν έλειπαν οι…σπασίκλες και οι ξενέρωτοι που ήθελαν να δουν παιδικά και όχι να λιώσουμε στην μπάλα και μας έκλειναν την πόρτα στη μούρη. Βέβαια ήταν και κάποιοι που η μητέρα τους, δεν τους άφηνε γιατί είχαν διάβασμα.

ΧΩΡΙΣ ΜΠΑΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ

Ένα άλλο θέμα, βασικό, ήταν να βρούμε το τόπι. Υπήρχε μπάλα να παίξουμε; Και αυτός που είχε θα ερχόταν; Γιατί αυτός που είχε μπάλα, ήταν συνήθως ο…αχώνευτος της παρέας και αναγκαζόμασταν να τον παρακαλάμε.

Για αυτό το λόγο η πρώτη επένδυσή μου ήταν μία μπάλα. Στο δημοτικό με έναν φίλο μου πήγαμε τα Χριστούγεννα για τα κάλαντα και αμέσως μετά, με τα χρήματα που μαζέψαμε, τρέξαμε να αγοράσουμε τη στρογγυλή θεά. Made in Pakistan που ξέφτισε με τα πρώτα…μύτα.

Ήταν οικονομικά ασύμφορο να αγοράσεις καλή μπάλα. Μια φορά αποκτήσαμε μία Select και την προσέχαμε σαν διαμάντι. Τις περισσότερες φορές παίζαμε με…αερόμπαλες που έπιαναν φάλτσα που δεν μπορούσες να υπολογίσεις.

Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

Αφού μαζευόμασταν, έπρεπε να προχωρήσουμε στη σύνθεση της ομάδας. Να μην πάνε όλοι οι καλοί μαζί, ώστε να γίνει ντέρμπι. Έτσι, συνήθως, οι δύο καλύτεροι παίκτες θα ήταν αντίπαλοι και ξεκινούσε η επιλογή. Επέλεγε πρώτος αυτός που είχε επικρατήσει στα…βηματάκια ή ποδαράκια! Τρεις κινήσεις ο καθένας και όποιος πατούσε πρώτος το παπούτσι του άλλου, είχε το δικαίωμα να επιλέξει πρώτος. Η τελευταία επιλογή ήταν μεγάλο…bulling.

ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΙΤΗΤΗ ΚΑΙ…VAR

Διαιτητής δεν υπήρχε. Μόνοι μας προσπαθούσαμε να λύσουμε τις διαφορές. Μετά από τόσα χρόνια δεν θυμάμαι πως τα καταφέρναμε. Και στις ημέρες μας ακόμη και με VAR δεν βγάζουμε άκρη.

Η μεγάλη φασαρία γινόταν για το αν θα έπρεπε να μετρήσει ένα γκολ λόγω…ύψους. Δεν υπήρχε οριζόντιο δοκάρι και οι διαβουλεύσεις κρατούσαν αρκετά λεπτά. Καμιά φορά είχαμε το ίδιο σκηνικό για τα κάθετα «νοητά» δοκάρια, που ήταν φτιαγμένα από πέτρες, μπουφάν ή τις σχολικές τσάντες. Για οφσάιντ ούτε λόγος να γίνεται!

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ

Τερματοφύλακας δεν ήθελε να παίξει κανένας. Το να τρως γκολ, σου τραυμάτιζε την παιδική καρδιά, άσχετα αν δεν υπήρχε άμυνα. Συνήθως βάζαμε τερματοφύλακα κάποιον που είχε παραπάνω κιλά και ήταν αργός ή αυτόν που ήταν «άμπαλος». «Μέσα» υπήρχε το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο». Καμία θέση. Πάνω-κάτω από την άμυνα στην επίθεση. Βέβαια όταν κανείς δεν δεχόταν να παίξει τέρμα, τότε καθόμασταν όλοι με τη σειρά και αλλάζαμε στα τρία γκολ. Όταν έμπαινε κάποιος αδύναμος να υπερασπιστεί την εστία, τότε σουτάραμε από το…κέντρο. Βουπαρία, μανέλα, όπως να ΄ναι τα λέγαμε αυτά τα σουτ.

Υπήρχε και η λύση του μπακότερμα. Δηλαδή να παίζει κάποιος τερματοφύλακας και συνήθως αμυντικός. Δεν μας καθόταν όμως καλά σαν ιδέα και τις περισσότερες φορές την απορρίπταμε.

Σε αυτό τη σημείο θυμήθηκα τα…τερματάκια. Έτσι τα λέγαμε πιτσιρικάδες. Τέρματα μήκους περίπου δύο μέτρων, ίσως και λιγότερο, χωρίς τερματοφύλακα. Ήθελε πολύ μαγκιά να σκοράρεις με τον αντίπαλο πάνω στη γραμμή ή να πετύχεις γκολ με μακρινό σουτ.

ΓΗΠΕΔΑ ΑΛΑΝΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΑΥΛΙΑ ΣΧΟΛΕΙΩΝ

Σε μία εποχή που δεν υπήρχαν γήπεδα 5×5, το να βρούμε χώρο να παίξουμε μπάλα ήταν μία περιπέτεια. Επειδή δεν μεγάλωσα στο κέντρο της Λαμίας, αλλά στα νότια προάστια (Βαλόγουρνα, Αλατόστρατα, Παγκρατιστάν μερικές ονομασίες) φτιάχναμε γήπεδα σε χωράφια. Καθαρίζαμε τα αγκάθια και είχαμε το δικό μας «Μαρακανά». Με πολλές λακούβες φυσικά!

Τα περισσότερα παιχνίδια τα δίναμε σε προαύλια σχολείων. Σκαρφαλώναμε πάνω από τα κάγκελα και ήμασταν στην έδρα μας. Το 1-2 με τον τοίχο (σπόντα) απαγορευόταν. Ποδόσφαιρο είπαμε να παίξουμε, όχι γαλλικό μπιλιάρδο. Και απορώ πως δεν είχαμε σπάσει ποτέ τίποτα. Τάκλιν, ανάποδα σουτ, κεφαλιά-ψαράκι, αποκρούσεις πέφτοντας στο τσιμέντο.

Όταν πολύ αργότερα παίξαμε σε εκδρομή με το σχολείο στο παλιό, ξερό γήπεδο του Παγκρατίου (αυτό με την κερκίδα από τα ξύλα) χαθήκαμε. Τεράστιων διαστάσεων για μας, Μας βγήκε η γλώσσα από το πρώτο δεκάλεπτο.

STREET FOOTBALL ΚΑΙ Η ΣΤΡΙΜΕΝΗ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ

Χωράφια και προαύλια ήταν πολυτέλεια! Παίζαμε ακόμη και στον κεντρικό δρόμο της γειτονιάς. Όπου δυστυχώς ο αγώνας σταματούσε συνεχώς, λόγω της έλευσης κάποιοι αυτοκινήτου. Πόσα φασκελώματα είχαμε μοιράσει σε οδηγούς που μας χαλούσαν με τις ρόδες τους τα δοκάρια από τις πέτρες! Βέβαια υπήρχαν και κάποιοι που προσπαθούσαν να περάσει το αυτοκίνητο χωρίς να χαλάσει τα αυτοσχέδια δοκάρια και δικαίως εισέπρατταν το χειροκρότημα της παρέας.

Το παιχνίδι στο δρόμο (street football, ουάου!) είχε κι άλλες…αναποδιές. Ο μεγαλύτερος τρόμος ήταν να μην πέσει η μπάλα στον κήπο της…μισητής γειτόνισσας. Δεν τη βλέπαμε ξανά. Την μπάλα, όχι τη γειτόνισσα. Συνήθως την πρώτη φορά που η μπάλα θα έπεφτε στα μαρούλια της, μας την έδινε πίσω. Δεύτερη ευκαιρία, δεν υπήρχε.

Στην ίδια τη γειτόνισσα, όταν είχαμε ανάπαυλα για ημίχρονο, θα μπουκάραμε στην αυλή της για λίγο νερό από το ποτιστικό λάστιχο. Πίναμε όσο πιο βιαστικά γίνεται. Και πολλές φορές ήταν ζεστό, αφού έπρεπε πρώτα να «τρέξει» για να μας δροσίσει το στόμα. Αλλά δεν προλαβαίναμε. Έβγαινε και φώναζε να κλείσουμε τη βρύση. Κινδυνεύαμε από αφυδάτωση και ηλίαση. Γιατί αν έβρεχε, τότε μας είχε χαλάσει το Σάββατο.

Άλλες φορές η μπάλα σφήνωνε κάτω από αυτοκίνητο. Προσπαθούσαμε να την βγάλουμε με τάκλιν, με πέτρες η με κάποιο ξύλο. Χωμένοι κάτω από Lada ή Zastava. Λες και δουλεύαμε σε βουλκανιζατέρ.

Υπήρχε και η αυλή του γείτονα με έναν σκύλο να περιτριγυρίζει. Εκεί δεν χώραγαν παλληκαριές. Την μπάλα σου την έφερνε ο σκύλος. Σπασμένη στις δοντάρες του.

Γενικά η γειτονιά δεν στήριζε τις ποδοσφαιρικές μας τρέλες. Μας έβλεπαν ως φασαρία και τίποτα άλλο. Εμείς όμως δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Ντυμένοι με τσαλακωτές φόρμες και παπούτσια Zita ή Strike δεν μας ένοιαζε τίποτα.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΟΤΑΝ ΝΥΧΤΩΝΕ

Η διάρκεια του αγώνα ρυθμιζόταν πριν την έναρξή του. Με χρόνο (χωρίς χρονόμετρο, αλλά με λεπτοδείκτη, φωνάζοντας «τώρα η τελευταία επίθεση» ή «να τελειώσει η φάση») ή με το ποια ομάδα θα έφτανε πρώτη σε έναν συγκεκριμένο αριθμό γκολ. Σε αυτή την περίπτωση, πολλές φορές, το παιχνίδι τελείωνε πιο πριν, γιατί νύχτωνε. Εκτός κι αν εκεί κοντά υπήρχε λάμπα της ΔΕΗ!

Μέχρι να φτάσουμε με τα πόδια ή με τα ποδήλατα (αθάνατο BMX Velamos) μέχρι το γήπεδο τσακωνόμασταν για τις ομάδες. Περισσότεροι Ολυμπιακοί και ΑΕΚτζήδες. Και αν υπήρχαν και κορίτσια να μας δουν την ώρα του αγώνα προσπαθούσαμε να κάνουμε το παιχνίδι της ζωής μας. Λες και καταλάβαιναν από μία ωραία ντρίπλα ή ένα «σωτήριο» τάκλιν;

Ο ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ

Στη γειτονιά μου στη Λαμία δημιουργήσαμε μια ομάδα. Στην αρχή την ονομάσαμε «Αήττητο», αλλά βλέποντας ότι τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά, την αλλάξαμε σε «Ατρόμητο». Λευκό φανελάκι, που είχαμε όλοι και σκούρο μπλε σορτς. Και σήμα το «αστέρι». Παρόμοιο με αυτό του «γνήσιου» Ατρομήτου. Κάποιος από την παρέα είχε τη φαεινή ιδέα με ένα σπρέι να ζωγραφίσει στο δρόμο το έμβλημά μας και μας πέρασαν για…σατανιστές, αφού νόμιζαν ότι είχαμε σχεδιάσει την πεντάλφα!

Τις ημέρες, πριν από κάθε αγώνα, κόβαμε χαρτάκια και κατά την είσοδό μας στο γήπεδο τα πετούσαμε δημιουργώντας ατμόσφαιρα για τους εαυτούς μας. Τι τρέλα Θεέ μου!

ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ…ΟΥΕΦΑ

Στα χρόνια του γυμνασίου διοργανώσαμε το πρώτο Champions League. 6 ομάδες-γειτονιές από τη σιδηροδρομική γραμμή και κάτω. Όποιος μένει στη Λαμία, καταλαβαίνει. Υπήρχαν νοητά γεωγραφικά κριτήρια για τη συμμετοχή κάποιου παίκτη. Εγώ δεν μπορούσα να παίξω για λογαριασμό άλλης γειτονιάς. Κάτι σαν την Αθλέτικ Μπλιμπάο, που παλιά έπαιζαν μόνο Βάσκοι.

Ο πρωταθλητής, μετά από 10 αγωνιστικές, θα έπαιρνε από κάθε ομάδα 1μιση λίτρο Coca Cola. Το έπαθλο ήταν συμβολικό, αλλά όταν ο Ατρόμητος κέρδισε την πρώτη θέση, ήταν σαν να παίρναμε τη θέση των μεγάλων αστέρων που βλέπαμε τότε στα Μουντιάλ της Ιταλίας (1990) και των Η.Π.Α. (1994).

Σε εκείνη την ομάδα έπαιξα τερματοφύλακας. Όχι δεν ήμουν χοντρός, απλά οι υπόλοιποι (παίζαμε 7αδες ή 8άδες) ήταν πολύ καλύτεροι. Κρίμα το παρατσούκλι Αουγκεντάλερ που μου είχαν δώσει, επειδή μου άρεσε η άμυνα και η Δυτική Γερμανία.

Και οργάνωση; Όλοι οι αγώνες την ίδια ώρα, την ίδια ημέρα. Σάββατο στις 11 το πρωί. Και αν νικούσαμε το βράδυ είχε έξοδο. Πιτόγυρα στο «Σπεσιαλίστα» λίγο κάτω από το δημοτικό θέατρο και μετά για ποτό στο «Gala» στην πλατεία Ελευθερίας. Πρώτη γεύση από το αλκοόλ ήταν το θρυλικό B52.

Τρίτη γυμνασίου και νομίζαμε ότι είχαμε μεγαλώσει. Ότι είχαμε κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο.

Η OYΕΦΑ ήταν…γατάκι μπροστά μας. Γιατί όταν εμείς αντιμετωπίσαμε πρώτη φορά μια ομάδα από παιδιά Ρομά στο Παγκράτι, είχαμε ήδη στείλει το μήνυμα κατά του ρατσισμού, πριν αρχίσει η καμπάνια της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου.

Το πρώτο «ευρωπαϊκό» ταξίδι ήταν με το τοπικό τραίνο. Ανεβήκαμε στην πλατεία του Παγκρατίου με προορισμό την Αγία Μαρίνα. Αξέχαστα χρόνια!

Οι προσπάθειες που κάναμε σε άλλα αθλήματα, απλά τις έχω διαγράψει. Μπασκέτα από ζάντα σε κάθε τοίχο μετά το «χρυσό» της Εθνικής το 1987, βόλεϊ σε σχοινάκι με μανταλάκια στις αυλές και πιγκ-πογκ σε αυτοσχέδιο ξύλο κόντρα πλακέ.

Υ.Γ. 1 Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους τους φίλους που μεγαλώσαμε μαζί. Με τα χρόνια χαθήκαμε. Ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Όμως σίγουρα κανείς δεν έχει ξεχάσει τις στιγμές που μοιραστήκαμε. Τις χαρές μετά από κάθε νίκη, τα κατεβασμένα μούτρα μετά από ήττα, τη γκρίνια για την πάσα που δεν έδωσε κάποιος, για το «σίγουρο» γκολ που έχασε, τις αταξίες, τους τσακωμούς. Όλα.

Υ.Γ. 2 Η αφορμή για να γράψω το κείμενο, μου το έδωσε μία σειρά του Netflix. Λέγεται «Τhe English Game». 6 επεισόδια που βλέπονται «νεράκι» τώρα στην καραντίνα. Μην την προσπεράσετε. Μια πραγματική ιστορία για τη γέννηση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Θα καταλάβετε γιατί το ποδόσφαιρο από άθλημα κυρίων, λίγων και επιφανών και μέσα από τη διαμάχη με την εργατική τάξη έγινε το λαοφιλέστερο παιχνίδι στη γη. Ο βασιλιάς των σπορ!

Υ.Γ. 3 Άσχετο. Προημιτελικός Μουντιάλ 1986. Βραζιλία και Γαλλία πηγαίνουν στα πέναλτι. Ο Σόκρατες αστοχεί. Ο «γιατρός» παρά το εξαιρετικό ποσοστό του δεν βρίσκει δίχτυα.

Μετά το τέλος ο Βραζιλιάνος θα απαντήσει στους επικριτές λέγοντας: «Μπορείς να χάσεις ένα πέναλτι μόνο αν έχεις το θάρρος να το εκτελέσεις».

Πηγή:Starsports.gr