Το χειρότερο δεν ήταν η εμφάνιση, ούτε η ήττα. Το χειρότερο ήταν η αξιολόγηση από τον προπονητή της ομάδας, Γιάννη Γκούμα όπως έγινε on camera μετά το τέλος του ματς: «Παλέψαμε. Είμαι ευχαριστημένος από τα παιδιά. Το πέναλτι ήταν μία εφεύρεση του διαιτητή».

Δεκτά όλα αυτά. Το πέναλτι ήταν όντως επιστημονικής φαντασίας. Η αποβολή του Οδυσσέα Λυμπεράκη τραβηγμένη από τα μαλλιά. Ε, και λοιπόν; Τι έκανε η Εθνική Ελπίδων στο χορτάρι στο 11 εναντίον 11 απέναντι στην Τσεχία; Πολύ λίγα πράγματα. Ελάχιστα πράγματα. Η μπάλα μετά βίας άλλαζε τρίτο πόδι, δίχως λάθος. Οι περισσότερες αντεπιθέσεις ήταν φοβικές, με λίγους παίκτες και επιπολαιότητα στην τελική πάσα. Προχειροδουλειές.

Η Εθνική Ελπίδων τελείωσε ένα ματς do or die χωρίς τελική προς την εστία, εξάλλου δύο έκανε όλες κι όλες. Η Τσεχία έκανε 16. Μετά την αποβολή, το γήπεδο έγειρε ήταν ο Σιαμπάνης απέναντι στους νεαρούς Τσέχους. Το τελικό 0-2 ήταν τιμητικό για εμάς.

Το πάθος από μόνο του δεν αρκεί. Το πάθος, η θέληση, η όρεξη για να… παλέψουμε σε αυτές της ηλικίες και σε επίπεδο εθνικών ομάδων δεν είναι ζητούμενο, (θα πρέπει να) είναι δεδομένο. Δεν αρκεί όμως. Χρειάζονται πολλά πράγματα ακόμα, όπως ποιότητα, πλάνο, οργάνωση, προσωπικότητα.

Κακά, τα ψέματα το ποδόσφαιρο της Εθνικής Ελπίδων μύριζε κάτι… παλιακό. Ήταν άλλης δεκαετίας, κάτι οξύμωρο, αφού οι παίκτες, η φουρνιά αυτή δεν μυρίζει ναφθαλίνη. Αυτό το 2-16 στις τελικές απέναντι στην Τσεχία δεν ήταν η εξαίρεση, μα ο κανόνας. Ακριβώς μήνα νωρίτερα απέναντι στην Κροατία οι τελικές ήταν 4-14. Ο αντίστοιχος Σιαμπάνης που κράτησε το σκορ σε χαμηλά επίπεδα ήταν ο Τζολάκης.

Όσοι θυμούνται στις αρχές Σεπτεμβρίου τον εφιάλτη του Βάραζντιν, ακόμα θα πρέπει να έχουν εφιάλτες. Η Εθνική Ελπίδων έχανε από τους πιτσιρικάδες της «χρβάτσκα» με 4-0 από το 24ο λεπτό. Στο ημίχρονο οι τελικές ήταν 15-1. Όσοι είδαν το ματς, λένε πως από θαύμα δεν φάγαμε διψήφιο αριθμό τερμάτων. Στο τέλος του ματς πήραμε το 5-0 και είπαμε «ευχαριστώ», το τελευταίο σφύριγμα ήταν ανακουφιστικό. Σε ένα απόγευμα μοιάζαμε να βρισκόμαστε 60-70 χρόνια πίσω, όταν τρώγαμε μισή ντουζίνα γκολ, έχοντας για κορυφαίο τον τερματοφύλακα μας.

Από το καλοκαίρι και μετά η Εθνική Ελπίδων μόνο ελπίδες δεν άφηνε. όπου έπαιζε. Εκτέθηκε χοντρά στην χώρα που παίζουν μπάσκετ, χάνοντας από την Λιθουανία με 2-0 και το μόνο που κέρδισε ήταν το Σαν Μαρίνο (που έχει 9 ήττες με τέρματα 0-50) κι αυτό με την ψυχή στο στόμα (1-0)!

Το να αποκλειστείς σε μία τελική φάση Ελπίδων δεν λέει τίποτα. Το πρόβλημα είναι να μην αφήνεις τίποτα πίσω σου. Να μην αφήνεις αποτύπωμα, να δίνεις την εικόνα πως δεν ξέρεις προς τα που πηγαίνεις. Από τις 10 Ιουνίου του 2019 που ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια και σε 9 παιχνίδια της προκριματικής φάσης, η Εθνική Ελπίδων χρησιμοποίησε 48 διαφορετικούς παίκτες! Το ξαναγράφω για να γίνει αντιληπτό: σαράντα – οκτώ, εκ των οποίων οι δέκα-οκτώ εμφανίστηκαν σε μία… παράσταση και μετά… τέρμα! Πως να βρεις χημεία, δέσιμο, ρόλους;

Σε αυτούς τους 48 θα βρει κανείς παίκτες που έκαναν το βήμα για την Εθνική Ανδρών (Λημνιός, Παυλίδης), θα βρει αρκετούς παίκτες που μόνο οι μυημένοι γνωρίζουν τον σύλλογο που ανήκουν, αλλά θα βρει και δύο ηχηρές απουσίες. Πως γίνεται σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο, να μην αγωνίστηκαν ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ σε αυτή την προκριματική φάση ο Γιάννης Μιχαηλίδης και ο Χρήστος Τζόλης, εν ενεργεία στελέχη σήμερα της Εθνικής Ανδρών; Ανεξήγητο…

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει ένα σαφές πρόβλημα ταυτότητας. Τι παίζουμε; Τι θέλουμε να παίξουμε; Τι μπορούμε να υποστηρίξουμε; Το πρόβλημα στους δημιουργικούς μέσους και στους εξτρέμ βγάζει μάτι. Δεν παράγουμε τίποτα. Σιγά – σιγά χάνουμε και τα κεκτημένα, την ποιότητα στα μετόπισθεν.

Το ποδόσφαιρο μας ξεπερνάει και πρέπει να τρέξουμε για να μην μείνουμε στην αποβάθρα. Το πάθος και το «πάμε γερά» δεν αρκεί. Πού είναι το θάρρος και η άνεση με την μπάλα στα πόδια; Πού είναι οι «γλυκές» επαφές; Πού είναι το build-up από πίσω; Πού είναι το συνδυαστικό ποδόσφαιρο; Πού είναι η ποιότητα μέσα στο γήπεδο; Πού είναι τα δουλεμένα από την προπόνηση κορμιά; Πάθος έχουν όλοι.

Κοιτάζοντας τους 48 παίκτες που αγωνίστηκαν έστω και ένα λεπτό σε αυτή την προκριματική φάση, διακρίνεις μερικά πραγματικά πολύ αξιόλογα prospects. Με αυτό το υλικό θα έπρεπε να καταθέτουμε πολύ περισσότερα πράγματα στο χορτάρι. Το «48» όμως είναι ένα νούμερο εξωπραγματικό. Εκτός λογικής. Δεν μπορείς να δουλέψεις με 48 διαφορετικούς παίκτες. Δεν μπορείς ούτε να χτίσεις, ούτε να διδάξεις, ούτε να μάθεις, ούτε να δημιουργήσεις κάτι. Το «48» δεν εξηγείται…

Αλήθεια, ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης αυτής της ομάδας; Να χρίζει διεθνείς όσους καλύπτουν το ηλικιακό της φάσμα; Να φτιάχνει παίκτες για την Ανδρών; Να παρουσιάζει στο γήπεδο κάτι που έχει ταυτότητα; Σε όλα αυτά υπάρχει ένα ξεκάθαρο έλλειμμα κατεύθυνσης, το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ και φτάνει στις ρίζες του ελληνικού ποδοσφαίρου, που δεν λέει να αλλάξει. 

Άραγε εκείνο το μεγαλοφυές στρατηγικό πλάνο ανάπτυξης όλων των εθνικών ομάδων από την ηλικία των 14 ετών, που είχε καταρτίσει ο Φερνάντο Σάντος πριν τον στείλουμε από εκεί που ‘ρθε υπάρχει ακόμα ή πετάχτηκε στα σκουπίδια; Αν ο Τζόνι Φαν’τ Σχιπ θέλει πραγματικά να αφήσει έργο πίσω του, ίσως θα πρέπει να δει την μεγάλη εικόνα κι όχι μόνο την Εθνική ανδρών…

ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ

Μάριος Σιαμπάνης 4 360

Κώστας Τζολάκης 2 180

Αντώνης Στεργιάκης 2 180

Βασίλης Ξενόπουλος 1 90

ΑΜΥΝΤΙΚΟΙ

Αλέξανδρος Κατράνης 9 810

Δημήτρης Νικολάου 6 484

Απόστολος Διαμαντής 5 373

Στέφανος Ευαγγέλου 4 332

Παναγιώτης Ρέτσος 4 333

Κώστας Αποστολάκης 3 258

Κώστας Δημητρίου 3 204

Αμπντούλ Ουές 3 136

Γιώργος Λιάβας 2 180

Λευτέρης Λύρατζης 2 62

Απόστολος Κωνσταντόπουλος 1 90

Γιώργος Αντζουλάς 1 12

Μάριος Τσαούσης 1 45

Γιώργος Γιαννούτσος 1 24

Πέτρος Μπαγκαλιάνης 1 2

ΜΕΣΟΙ

Γιάννης Μπουζούκης 6 416

Κώστας Μπαλογιάννης 6 316

Σπύρος Νάτσος 5 391

Θεοχάρης Τσιγγάρας 5 333

Γιώργος Νταβιώτης 5 295

Γιάννης Παπανικολάου 4 285

Γιάννης Μπότος 4 64

Άγγελος Τσιγγάρας 3 250

Νεμάνια Μιλόγεβιτς 2 99

Γιώργος Ξενιτίδης 2 23

Γιάννης Οικονομίδης 1 60

Γιάννης Ιατρούδης 1 6

Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος 1 29

Ζήσης Χατζηστραβός 1 31

Οδυσσέας Λυμπεράκης 1 41

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ

Αργύρης Καμπετσής 7 422

Μάριος Βρουσάι 6 426

Τάσος Δουβίκας 5 269

Δημήτρης Εμμανουηλίδης 4 197

Δημήτρης Λημνιός 2 155

Θεοδόσης Μαχαίρας 2 65

Ευθύμης Χριστόπουλος 2 21

Βαγγέλης Παυλίδης 1 90

Γιώργος Κούτσιας 1 58

Αντώνης Γαϊτανίδης 1 55

Αλέξανδρος Γκαργκαλατζίδης 1 45

Φώτης Ιωαννίδης 1 36

Γιάννης Βάρκας 1 25

Νίκος Ζωγραφάκης 1 15